Suzanne Lacy: Birlikte/Togæther

Ücretsiz Rehberli Sergi Turu

Pusetli Aileler: Bir Ağaç, Dört Mevsim

Pusetli Aileler: Biraz Işık, Biraz Renk

Çocuk Atölyeleri:  Soruların Peşinde

Yetişkin Atölyeleri: Sorular Forma Dönüşürken

Akbank Sanat işbirliğiyle "Ailece İleri Dönüşüm: Heykel Atölyesi"

Akbank Sanat işbirliğiyle "Ailece İleri Dönüşüm: Mozaik Atölyesi"

Pusetli Aileler: Hayallerin Ötesinde

Çocuk Atölyeleri: Motifin Dili

Çocuk Atölyeleri: Küçük Romantikler II

Akbank Sanat işbirliğiyle "Çok Renkli Yılbaşı Süsleri Atölyesi"

Akbank Sanat işbirliğiyle "Boncuklardan Yılbaşı Süsü Atölyesi"

Yetişkinler için Rehberli Müze Turları

Öğrenciler için Müze Turları

digitalSSM

Konservasyon

Yayınlar

<h2>Keşfet</h2>

İlham kaynağı sanatçılar ve&nbsp; koleksiyon eserleri, sınırlar ötesi deneyimler sunan güncel sergileri, öncü bilimsel çalışmaları, uluslararası nitelikte arşivleri ve&nbsp; akademik kaynakları ile Sakıp Sabancı Müzesi sizleri sanatı keşfetmeye davet ediyor.

İstanbul, Karadeniz’i Marmara’ya bağlayan Boğaz üzerindeki konumuyla, sadece iki denizi değil, Avrupa ve Asya kıtalarını da buluşturan kadim bir şehirdir. Siyasi ve ticari açıdan stratejik önemiyle tarih boyunca pek çok kuşatma yaşamış; artan nüfusuyla birlikte güvenilir su kaynaklarına duyulan ihtiyaç da artmıştır. Bu ihtiyaç, şehrin mimarisini ve altyapısını doğrudan şekillendirmiştir. İstanbul’un çevresinde doğal göl ve nehir gibi tatlı su kaynakları bulunmadığından, su temini için sarnıçlar, kemerler, bentler ve isale hatları (su kaynağından yerleşim alanına su taşıyan kanal veya boru sistemleri) inşa edilmiştir. 
 
Roma döneminde Hadrianus (MS 76-138) tarafından başlatıldığı düşünülen Valens (Bozdoğan) Kemeri bunlardan biri olup Trakya’daki suyu İstanbul’a taşımıştır. Bizans döneminde ise, Yerebatan ve Binbirdirek gibi kapalı sarnıçlar inşa edilmiştir. Osmanlı döneminde, Belgrad Ormanları’ndan toplanan suyu şehre ulaştıran Kırkçeşme suları, Mimar Sinan’ın (ö. 1588) tasarladığı en önemli su yolları arasındadır. İstanbul’un en büyük maksemi olan Eğrikapı Maksemi de yine Mimar Sinan tarafından yapılmıştır. “Savaklar Kubbesi” olarak da bilinen bu yapı, Kırkçeşme su yollarının başlıca dağıtım merkezidir. Gelen suyun çeşitli yönlere aktarılmasını sağlar. Bunlar, İstanbul’un farklı dönemlerde inşa edilen su yapılarından yalnızca birkaçıdır. 
 
Osmanlı döneminde, zamanla vakıf kültürünün etkisiyle hayır amaçlı yapılan çeşme ve sebiller, halkın su ihtiyacının karşılanmasının yanı sıra, kentsel estetiğe de katkı sağlamıştır. Ancak 19. yüzyılda İstanbul’da şehirleşmenin dönüşüm geçirmesiyle, mevcut su kaynakları yetersiz kalmaya başlamıştır. Nüfusun çoğalması ve şehirleşmenin getirdiği ihtiyaçlar, Tanzimat sonrası dönemde modern su dağıtım şebekelerinin kurulmasını zorunlu hale getirmiştir. Şehir büyüdükçe, suya dair çözümlerin de daha kapsamlı hale geldiği anlaşılır. 
 
Artan ihtiyaç üzerine, Sultan Abdülaziz döneminde (h. 1861–1876) somut adımlar atılmıştır. Diplomatik amaçla Avrupa’yı ziyaret eden ilk Osmanlı padişahı olan Abdülaziz, 1867’deki Fransa seyahati sırasında Paris’te Baron Haussmann (ö. 1891) ile, Terkos Gölü’nden İstanbul’a pompalı sistemle su getirilmesi fikrini görüşmüştür. Dönüşünün ardından konuya ilişkin etüt çalışmaları başlatılmış ve bu amaçla iki ayrı uzman heyet oluşturulmuştur. Yapılan incelemelerin olumlu sonuçlanması üzerine, 1874’te İstanbul’un ilk belediye başkanı Kamil Bey (ö. 1879) ile mühendis Ternau Bey’e, Terkos Gölü’nden İstanbul’a su isalesi için 40 yıl süreli imtiyaz verilmiştir. Ancak bu imtiyaz, 1882’de yabancı bir anonim şirkete devredilmiştir. Fransız sermayesiyle kurulan ve “Dersaadet Su Şirketi/Compagnie des Eaux de Constantinople” adıyla faaliyet gösteren kurum, günümüzde “İstanbul Su ve Kanalizasyon İdaresi (İSKİ) adını almıştır. 
 
Modern su şebekelerinin kurulmasıyla birlikte su dağıtımı ticarileşmiş; bu tür kaynaklardan alınan sular, fiskal pullar ve kurşun mühürlerle kontrol altına alınmıştır. Fiskal pullar; devlet daireleri, yarı resmî kurumlar veya ilgili özel kuruluşlar tarafından, yapılan ödemenin belgelendirilmesi amacıyla basılmıştır. Görevlinin tahsil ettiği parayı şahsına kullanmasını engellemeyi hedefler. Bu pullar, görevliye sayılarak teslim edilir ve kaydı tutulur. Görevli de belgeler üzerine yapıştırdığı pulların karşılığında aldığı tutarı kuruma aktarmakla yükümlüdür. Satılmayan pullar ise kuruma iade edilmek zorundadır. Satışı yapılan bir pul, tekrar kullanımını önlemek amacıyla belgeye yapıştırıldıktan sonra damgalanarak veya imzalanarak iptal edilir. 
 
İstanbul’un meşhur kaynak suları arasında Çırçır, Hünkâr, İmrahor, Kara Kulak, Kayış Dağı ve Taşdelen başta gelir. Bunlardan bir diğeri ise Emirgan’ın da su ihtiyacını karşılayan Kanlıkavak suyudur. Zincirlikuyu-Maslak yolu üzerindeki Baltalimanı vadisine inen dere yatağının sağında bulunur. Günümüzde Kanlıkavak suyu aktif olarak kullanılmasa da izleri hem arşiv belgelerinde hem de bölgedeki mimari yapılarda görülür. Emirgan Arşivi’nde bulunan, Osmanlıca, Rumca, Ermenice ve Fransızca dillerinde “Kanlıkavak” yazılı fiskal pullar — yani su dağıtımını belgelemek ve denetlemek amacıyla kullanılan resmi damgalar — bu suyun ulaştığı toplumun kültürel çeşitliliğini gösterir.<img alt="resim_1" data-entity-type="file" data-entity-uuid="fcc886e4-85e3-4eb3-9282-5fca9e272b1d" src="https://drupal.sakipsabancimuzesi.org/sites/default/files/2025-11/Pullar_1_son.png" />Arşivde yer alan dört adet kurşun mühürde ise, “Kanlıkavak” kelimesinin harfleri görülür. Bu mühürler, Osmanlı İstanbul’undaki kaynak suyunun tedarikinin denetiminde kullanılan somut belgelerdir.<img alt="resim_1" data-entity-type="file" data-entity-uuid="fcc886e4-85e3-4eb3-9282-5fca9e272b1d" src="https://drupal.sakipsabancimuzesi.org/sites/default/files/2025-11/Pullar_2_son.png" />

Dönemin su altyapısını belgeleyen fotoğraflar da Emirgan Arşivi’nde yer almaktadır. 1883-1912 yılları arasında Dersaadet Su Şirketi’nde müdürlük yapan Fransız mühendis Léon Séllié’nin (1850-1912) çektiği tahmin edilen yirmi altı fotoğraf bulunmaktadır. Şirketin faaliyetlerinde önemli bir rol üstlenen Séllié’nin ünvanı, 1889–1890 Şark Ticaret Yıllığı’nda da direktör olarak geçmektedir. İstanbul’a gelerek kentin su altyapısının geliştirilmesine katkıda bulunan Séllié, 1912’deki ani ölümüne kadar burada yaşamıştır. Kitap ve fotoğraf meraklısı olan mühendis, ardında İstanbul’a dair çok sayıda fotoğraf ve yazılı belgeden oluşan bir arşiv bırakmıştır. 
 
Bu fotoğraflardan birinin kenarında, Kanlıkavak suyunun da tutulduğu Boyacıköy su havuzunun —bir filtre istasyonu— bulunduğuna dair bir not yazılıdır: “Été de 1899 à Boyadjikoi, sur le Bosphore”; “Rachel, Robert et Gilberte sur la plate-forme du reservoir”; Türkçesiyle, “1899 yazı, Boğaziçi’nde Boyacıköy; Rachel, Robert ve Gilberte su havuzunun önünde.” Fotoğraf, söz konusu havuzun ailenin Boyacıköy’deki evlerinin bahçesinde yer aldığını gösterir. Suyun muhafazası ve dağıtımı için inşa edilen bu havuzlar hem mimari hem de altyapı açısından İstanbul’un su sistemi tarihinde önemli bir yere sahiptir. Ayrıca Boyacıköy’deki havuzun varlığı, Osmanlı Arşiv belgelerinde de geçmektedir (Cumhurbaşkanlığı Osmanlı Arşivi BEO. 685. 51371). 
<img alt="resim_1" data-entity-type="file" data-entity-uuid="fcc886e4-85e3-4eb3-9282-5fca9e272b1d" src="https://drupal.sakipsabancimuzesi.org/sites/default/files/2025-11/Pullar_3_sonnnnn.png" />

Gündelik yaşamla doğrudan ilişkili sokak çeşmeleri de, hayır amacıyla inşa edilmiş işlevsel ve estetik yapılardır. Semtin su kültürünü simgeleyen sekizgen planlı Emirgan Çeşmesi, Sultan I. Abdülhamid (h. 1774-1789) tarafından erken yaşta vefat eden oğlu Şehzade Mehmed ve onun annesi Valide Hümâşah Hatun adına yaptırılmıştır. Arşivde yer alan bir fotoğrafta, bir kız çocuğu bu çeşmeden su içerken görülür. Çeşmenin kitabesinde, ‘Kanlıkavak’ ismi açıkça yazmasa da çeşmenin saf ve taze bir memba suyuna bağlı olduğu ilk dizeden anlaşılır: Güzide menba’-cûyu atâ ser-çeşme-i ihsan / Sehab-ı atifet zıllı-i zalil-I / Hâlik-i Zül-men Şehinşah-ı cihan Abdülhamid Han-ı adaletkâr / Olur vasfı cemilinde zeban-ı nâtıkaa elken.

<img alt="resim_1" data-entity-type="file" data-entity-uuid="fcc886e4-85e3-4eb3-9282-5fca9e272b1d" src="https://drupal.sakipsabancimuzesi.org/sites/default/files/2025-11/Pullar_4_son.png" />Roma, Bizans, Osmanlı ve Cumhuriyet dönemlerinde su kaynaklarının kullanımı, siyasi ve toplumsal gereksinimlerin karşılanmasının ötesinde, farklı kültürlerin estetik anlayışlarını da yansıtmıştır. Emirgan’ın su kültürü, hem mimari izler hem de arşiv belgeleri aracılığıyla takip edilebilir. Sakıp Sabancı Müzesi’nin Emirgan Arşivi’nde yer alan fotoğraf ve belgeler, semtin su kültürünün hafızasını oluşturarak kültürel mirasın devamlılığını ortaya koyar.

Emirgan’ın Tatlı Suyu

Çağdaş Türk sanatının öncü isimlerinden Abidin Dino, uzun kariyeri boyunca ressam, karikatürist, yazar ve film yönetmeni olarak çalışmıştır. İçinde yaşadığı günlerin siyasi ve kültürel çalkalanmalarına eserlerinde ve yazılarında şahitlik etmiş, Türkiye'nin ve dünyanın tanıklık ettiği baskıları, sürgünleri ve yasaklamaları, tüm bunların beraberinde getirdiği dayanışma, coşku ve değişime olan inancı bizzat yaşamıştır. Sanatçının düşünsel dünyasına dair Ferit Edgü, Sakıp Sabancı Müzesi'nde 2007'de gerçekleşen Abidin Dino: Bir Dünya sergisinin kataloğu için yazdığı makalede, "Öyle sanıyorum ki, onun gerçek inancı, insanoğluna olan inancıydı." demiştir. Bu yazıda, Dino'nun SSM Resim Koleksiyonu'ndaki eserlerinden Uzun Yürüyüş ve Savaşın Vahşeti üzerinden politik görüşlerinin düşünce dünyasını nasıl şekillendirdiğini ve zamanın siyasi olaylarını eserlerine nasıl yansıttığını ele alacağız.

Abidin Dino’nun “Uzun Yürüyüş” ve “Savaşın Vahşeti” Eserleri Üzerine

Geç Osmanlı’dan erken Cumhuriyet’e uzanan süreçte kız talebelerin eğitimini ele alıyor, Tanzimat’ın ilanıyla yaygınlaşmaya başlayan eğitim kurumlarına kadınların toplumsal yerine katkısı odağında, sınıfsal bir çerçeveden bakıyoruz. Köy Enstitüleri’nin kuruluşunun yıldönümünde, üst sınıf ailelere mensup olmayıp “konak eğitimi” alma ayrıcalığına sahip olmayan kız çocuklarının da aydın kadınlar olarak yetişebildiği erken Cumhuriyet döneminde Melek Celâl’in ve çağdaşı aydın kadınların eğitim geçmişine göz atıyoruz…

Konak Eğitiminden Köy Enstitüleri’ne Kadınların Eğitimi

Melek Celâl’in ilk gençlik yıllarında, mektup ve kartpostal değiş tokuşu aracılığıyla dünyayla kurduğu iletişime bakıyor; varlıklı ve köklü bir Osmanlı ailesinde yetişmenin kültürel ayrıcalıkları ile birlikte, çağının iletişim teknolojisinin sunduğu imkânları da sonuna dek kullandığına tanık oluyoruz.

Küçük Melek’in Uluslararası Bağlantıları: “İmza Toplama Çılgınlığı” ve Kartpostal Arşivi

Yaşayan Piramit’ten ilhamla Sakıp Sabancı Müzesi Resim Koleksiyonu’ndan üç farklı kuşağa ait sanatçının Akademizm, Empresyonizm ve Soyut Resim akımlarına atfedebileceğimiz natürmortlarını inceledik.

Yaşayan Piramit’ten İlhamla Sakıp Sabancı Müzesi’nin Natürmortları

1960’lardan günümüze ekolojik sanatın öncülerinden&nbsp;Agnes Denes’in&nbsp;Yaşayan Piramit&nbsp;isimli eseri,&nbsp;13 Eylül 2022'de SSM’nin bahçesinde sergilenmeye başlandı. Sanatçının 1969'da kaleme aldığı&nbsp;Manifesto,&nbsp;Yaşayan Piramit’e eşlik etmek üzere&nbsp;mermere işlendi ve müzenin daimi koleksiyonuna dahil edildi.

"Yaşayan Piramit Konuşmaları" Serisi

115 bitki çeşidi ile Boğaziçi'nin en güzel noktalarından biri&nbsp; olan müze bahçemize doğayla iç içe olmaya davet ediyoruz&nbsp;

SSM Bahçe

Sakıp Sabancı Müzesi içinde yer alan the Seed, özgün mimarisi ve eşsiz Boğaz manzarası ile ulusal ve uluslararası pek çok etkinliğe ev sahipliği yapmakta, birçok kurum ve markaya hizmet vererek, çeşitli etkinlikler için farklı konseptlerde seçenekler sunmaktadır.

the Seed

MSA’nın Restoranı, yeme-içme tutkunlarına benzersiz bir restoran deneyimi sunuyor. Dünyanın dört bir yanından ilhamla oluşturulan menüler, Boğaz manzarası eşliğinde, MSA ‘nın şef ve öğrencileri tarafından hazırlanarak servis ediliyor.

Güncel Müze Programı